Pierwsza powieść Olgii Tokarczuk po otrzymaniu Literackiej Nagrody Nobla, przenosi nas do 1913 roku. W uzdrowisku Gorbersdorf (dzisiejsze Sokołowo na Dolnym Śląsku) towarzyszymy Mieczysławowi Wojniczowi, który przyjechał w góry, aby ratować swoje zdrowie. Bardzo szybko spokój kuracjuszy zostaje przerwany przez nagłą śmierć żony właściciela. W jaki sposób dalej potoczy sie akcja nie zdradzimy. Zachęcamy jednak do lektury.

Jest połowa września, lecz tutaj, co przyjezdny zauważa ze zdziwieniem, lato już dawno minęło i na ziemi leżą pierwsze opadłe liście. Ostatnie dni musiały byc deszczowe, bo lekka mgła wypełnia jeszcze krajobraz niemal szczelnie, robiąc wyjątek tylko dla ciemnych linii strumieni. Czuje w płucach, że jest wysoko, to dobrze dla jego zmęczonego chorobą ciała. Wojnicz stoi na schodkach dworca, oglądając podejrzliwie swoje obuwie na cienkich skórzanych podeszwach – będzie musiał pomyśleć o zimowych butach. We lwowie kwitły jeszcze astry i cynie, i nikt nie myślał o jesieni. Tutaj zać wysoki horyzont sprawia, że jest ciemniej, a kolory wydają się bardziej jaskrawe, prawie wulgarne. W tym momencie ogarnia go dobrze znana melancholia, właściwa ludziom przekonanym o swojej rychłej śmierci. Czuje, że ów świat wokół to dekoracja namalowana na papierowym ekranie, że mógłby wsadzić palec w ten monumentalny pejzaż i wywiercić w nim dziurę prowadzącą prosto w nicość.