Bycie widzem nieszczęść nawiedzających inne kraje jest jednym z najbardziej charakterystycznych przeżyć współczesności. Od półtora wieku patrzymy na to, co dla nas nagromadzili zawodowi, wyspecjalizowani turyści zwani dziennikarzami. Wojny to dzisiaj także obrazy i dźwięki w salonie. Informacje o tym, co się dzieje gdzie indziej, zwane wiadomościami, pełne są konfliktów i przemocy. „”Im krwawiej, tym ciekawiej”” – głosi sędziwa maksyma tabloidów oraz programów nadających wiadomości przez dwadzieścia cztery godziny na dobę. Reagujemy współczuciem, oburzeniem, podnieceniem, albo aprobatą, w miarę jak ukazują nam się kolejne nieszczęścia.
„Widok cudzego cierpienia” to ostatnia książka Susan Sontag. Esej napisany w 2003 roku, nie traci niestety na aktualności. Autorka skupia się na tym, w jaki sposób media przekazują nam materiały dotyczące wojen, wypadków czy ataków terrorystycznych. Zakłada, że zbliżamy się w tym niebezpiecznie do makabrycznych spektakli, które mają zaspokajać naszą ciekawość. Książkę dla Wydawnictwa Karakter przetłumaczył Sławomir Magala.
