Serdecznie polecam książkę portugalskiego pisarza Davida Machado „Średni współczynnik szczęścia” w doskonałym przekładzie Wojciecha Charchalisa. W 2015 roku publikacja otrzymała Nagrodę Literacką Unii Europejskiej.
Wszystko w życiu Daniela było realizowane według Planu. Praca, rodzina, rozwój osobisty. Sytuacja wymyka się jednak naszemu protagoniście z pod kontroli, w momencie bankructwa firmy, w której pracuje. Machado w swojej powieści próbuje opisać historię kryzysu ekonomicznego w Portugalii, przez pryzmat jednostki. Być może jest to książka, która w perpektywie obecnego załamania gospodarczego w Polsce, może zyskać uniwersalny kontekst.
Mówię to wszystko po to, żeby powiedzieć, że świat się zatrzymał. Nie miałem jeszcze czterdziestu lat i mój świat się zatrzymał. I nic na ten temat nie zostało zapisane w Planie. Nie mogłem przewidzieć, że świat się zatrzyma. W taki sam sposób, jak nie mogłem przewidzieć, że Marta wyjedzie z dzieciakami. (…) Jakakolwiek praca zamiast pracy konkretnej. Jakiekolwiek życie zamiast prawdziwego życia. Żadna wersja nie wydawała mi się lepsza niż pierwsza. Każdy kompromis wydawał mi się błędny. Nie potrafiłem żyć w tej przyszłośći. Bo, zobacz, moje życie było ustawione, nie sposób się cofnąć. Jedyne co mogłem zrobić to walczyć. Przez rok codziennie wstawałem wcześnie rano. Siadałem przed ekranem komputera i poszukiwałem pracy, jakiejkolwiek pracy. Kiedy załatwiłem sobie pracę sprzedawcy odkurzaczy, dałem z siebie wszystko, wydawało mi się to jakimś wyjściem, perspektywą na przyszłość. A potem Xavier wyszedł z domu i straciłem ten odkurzacz, byłem winien mnóstwo pieniędzy, W.R.U zawiesiła mój kontrakt do czasu, aż im wszystko zapłacę. Znowu zostałem bez pracy-chociaż nazywanie zatrudnieniem tej historii z odkurzaczami to przejaw naiwności.
